των Αντιγόνης Παρούση* και Βασίλη Τσελφέ*
Με αφετηρία στη μεταψυχροπολεμική Αμερική και με συνέχεια στην Ευρώπη της οικονομικής κρίσης αλλά και στις ανερχόμενες οικονομίες της Ανατολής πραγματοποιείται σήμερα, σε κάθε άκρη του παγκοσμιοποιημένου οικονομικά και πολιτικά κόσμου, μια θεαματική στροφή στον προσανατολισμό των σκοπών της θεσμοθετημένης Γενικής/ Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης. Για πρώτη μάλλον φορά στην ιστορία τους, οι εκπαιδευτικές δομές αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην οικονομική διαδικασία και επιχειρείται να μετασχηματιστούν από αναπαραγωγικές των πάσης φύσεως σημαντικών γνώσεων σε παραγωγούς «δημιουργικότητας» και «καινοτομίας». Ανα- ζητώντας στηρίγματα στην προσπάθεια αυτή οι ευρύτερες δομές της εκπαίδευσης συ- ναντιούνται με την εκπαίδευση στις τέχνες (Arts Education), όπου οι διδακτικές και εκπαιδευτικές προσεγγίσεις υιοθετούσαν από παράδοση τη δημιουργικότητα και την καινοτομία ως ουσιαστικό μέρος της μύησης μαθητών και φοιτητών στις καλλιτεχνικές πειθαρχίες. Το Θέατρο στην Εκπαίδευση παίρνει θέση σ’ αυτή τη διαδικασία. Προς ποια όμως κατεύθυνση;
Διαβάστε το άρθο εδώ.
